Dede Efendi ve Şehzadebaşı caddesinin kesiştiği nokta İstanbul'un merkezi sayılıyordu. Gökyüzüne çıkıp baktığımızda veya pergelimizin sivri ucunu koyup bir daire çizdiğimizde dünyanın merkezinin de burası olduğunu göreceğiz. İstanbul geçmiş dönemlerde dünyanın merkeziydi bugün de.

Gündelik haberleri izlediğimizde tarihin tekerrür ettiği ile ilgili bir kanaate sahip olabiliriz. Her gün Avrupa, Asya ve Afrika ile ilgili yeni bir habere uyanıyoruz. Asya ve Afrika'da yaşanan olaylar gündemimizi alt üst ediyor.

Batı dünyasında halkın gündemini, uzun zamandan beridir ekonomik sorunlar oluşturuyor. Ekonomik alanda alınması gereken önlemler konuşuluyor. Askeri müdahaleler ikinci planda yer alıyor.

Çok uluslu müdahale; Somali, Bosna, Kosova, Afganistan, Irak ve son olarak da Libya'ya yapılmıştı. Irak ve Libya müdahaleleri ekonomik kaynaklara el konularak kısmen sonlandırıldı. 2014'de de ABD'nin Afganistan'dan ayrılacağı açıklandı.

Asya ve Afrika'da ortaya çıkan sorunlar mevcut uluslararası sistem ve liderliği ile çözülebilir gözükmüyor. Uluslararası sistem ve liderlik artık, barışı koruma ve kurma konusunda yetersiz. Böyle bir kaygısının da var olduğunu sanmıyorum.

İstikrarsızlaştırma yeni bir yönetme tarzı haline dönüştü. Avrupa, Asya ve Afrika bunun örnekleriyle dolu.

'Arap Baharı' olarak ifade edilen Tunus'tan başlayıp, Mısır, Yemen ve Libya'da rejim değişikliklerine neden olan hareket; geniş bir coğrafyada yeni sorunlar ortaya çıkarttı/çıkartıldı.

Uzun zamandan beridir beklenen olay gerçekleşti. Fransa Mali'ye askeri müdahale de bulundu. Böylece Fransa'nın Libya'ya yönelik askeri operasyonda iştahlı davranmasının nedenleri ortaya çıkmaya başladı. Cezayir'de istikrarı korumak ve Orta Afrika kuşağında yedi emin olmak.

'Uzun zamandan beri beklenen olay'! evet, bu müdahale beklenen bir olaydı. 2009'dan beri Fransa Orta Afrika kuşağında istikrarsızlaştırma siyaseti uyguluyordu. İslam dünyasında ki değişim dalgasının etkileri de müdahaleye uygun bir zemin hazırladı.

Batı'nın işbirliği içinde bulunduğu, desteklediği liderlerin, rejimlerin devrilmesiyle ilgili süreç üzerine olumlu ya da olumsuz değerlendirme yapmanın henüz erken olduğunun farkındayım.

Ortaya çıkan tabloda: sürecin Tunuslu seyyar satıcı bilgisayar mühendisi Muhammed Boazizi'nin kendisini yakmasıyla başlamadığıdır.

Biraz eskiye gitmek 1989 Sovyetler Birliği'nin çözülmesine, ABD'nin 11 Eylül 2001'de uğradığı saldırıya veya bir başka ifadeyle 'Amerikan iç darbesine' bakmak gerekir. Bu iki kırılma anı için yüzyıl sonra tarihçiler, siyaset bilimciler ve sosyologlar önemli eserler verecekler. 21.yüzyılın yeni işgal hareketinin önemli anları olarak bu tarihlere atıfta bulunacaklar.

Yalta buluşması 'II. Dünya Savaşı' sonrasının planlanmasıydı.

3 Aralık 1989'da Malta'da bir araya gelen ABD Başkanı George Bush ve Sovyetler Birliği Komünist Partisi Genel Sekreteri Mihail Gorbaçov, 'soğuk savaş'ın bittiğini resmen ilan etmişlerdi. Bu buluşma aslında sadece soğuk savaşın sona erişini değil sonrası yanı '21.yy planlamasıydı' aslında.

ABD'li siyaset bilimci Jay Ulfelder'in Washington Post gazetesinde yayınlanan araştırmasında 'Batının listesinde Orta ve Kuzey Afrika (Pan-sahel) dâhil olmak üzere 30 ülkede darbe yapılacağı' iddiasında bulundu.

Uzak Asya, Orta Doğu ve Afrika'da ortaya çıkan gelişmelerde bunun ipuçlarını görmemiz mümkündür.

Gelinen noktaya baktığımızda: Libya işgaline karşı çıkan ve bunu 'Haçlı seferi' olarak değerlendiren Rusya, Mali müdahalesinde Fransa'yı desteklemektedir. Herhalde bunu sadece enerji kaynaklarının paylaşımında rol almak olarak değerlendirmeyeceğiz. Ülkeler yeni durumlara karşı yeni pozisyonlar alıyorlar veya planlanan uygulanıyor.

Libya'da uluslararası ittifakla birlikte Kaddafi rejimini devirenler bugün Mali'de Fransa'ya karşı savaşıyorlar!

Mali müdahalesi bana ABD Başkanı Obama'nın Libya için söylediği 'askeri postal değdirmeden kazandığımız savaş' ifadesini hatırlatıyor. Mali'den sonra çanlar Moritanya, Gine Bissau, Liberya, Nijer, Nijerya, Sudan, Eritre, Somali ve Kongo için çalacak. Buna İran, Afganistan, Pakistan ve Bangladeş gibi ülkeleri eklemek mümkün.

Dünya yeniden paylaşılıyor. Ya eklemlenerek pay kapmaya çalışırsınız, ya da hakkın ve adaletin savunucusu olursunuz.

Fidel Castro'nun dediği gibi: Esta humanidad tiene ansias de justica (İnsanlık adalet bekliyor.)

Yeryüzünde hakkı ve adaleti temsil edecek bir merkezin olması kaçınılmazdır. Pergelimizin ucunu nereye koymuşsak merkez orası olacaktır.

http://yenisafak.com.tr/yazarlar/SuleymanGunduz/insanlik-adalet-bekliyor/36002