Erol Olçok ve Mustafa Cambaz’a

Çocukluğumuzda yaz aylarını beklerdik güzel günler geçirmek için. Yaş kemale erince aslında hayatın yaz ayını beklemek gibi bir şey olduğunu anlıyor insan. 

Bir yaz günü annem ayrıldı aramızdan. Ardından 17 Ağustos. En son Dr Sadık Canlı’nın vefatı dünya hayatının vazgeçilmez olduğunu sananlar için bir örneklik içeriyordu. Yokluğu yüreğimizi acıyla yoğuruyordu. Sakarya’da birçok dostumu yaz aylarında kaybettim. Yazın güzel insanlar devşiriliyordu aramızdan.

Babamla ilk defa bir yaz günü buluşmuş ve tanışmıştım. Yaz benim için ümit ve acı mevsimidir.

Yaz dönüşü Trabzon’da havaalanında telefonum çaldı ve gelmeyiniz diyen sesini duydum Musab’ın.
-Nereye?
-İstanbul’a.
-Neden?
-Askeri darbe girişimi var tutuklanırsınız.
-Doğru, ama gidilecek başka bir yurdu olmayanlar için başka seçenek yok. Dostlarla birlikte olmak gerek.

Ebu Ubeyde bin Cerrah’ın Hz. Ömer’e seslenişini duyar gibiydim.
-Nereye kaçıyorsun ya Ömer
-Allah’ın kaderinden Allah’ın kaderine ya Ebu Ubeyde.
Dostlarımızla aynı akibeti paylaşmak için uçağın basamaklarından çıktık. Bir mechule gidişti bizimki.

Gece yarısı bir anons havaalanı kapatılmış, başka bir alana ineceğiz. Yukarıdan baktım nazlı İstanbul’a. Dolaşan uçaklar vardı semalarında bir de hızlı uçuşan. Anlaşılan durum büyük bir fevkaladelik içeriyordu.

Zaman helalleşme zamanıydı. Hayatım boyunca 60’a yakın vasiyet yazmıştım geride bıraktıklarıma. Bu kez vasiyet bırakacaklarımın bir kısmı benimleydi.

Uçağın tekerlekleri piste değip alana indiğimizde nerede olduğumuzu bilmiyorduk. Kapılar açılıp merdivenlerden inince anladık Bursa Yenişehir Havaalanında olduğumuzu.

Modern hayat birçok imkan sunuyor insana. Cep telefonları bunların başında geliyor. Artık telefonum çaldığında umut taşıyacak bir haberi bekleme mevsimini geçtiğimdenmidir nedendir bilmem, büyük bir tedirginlikle açma tuşuna basıyorum.

Ammar, Boğaz köprüsündeydi ve çatışma seslerini dinletiyordu bizlere. Helalleşiyorduk her dakika.

Bir yandan kurşun seslerini dinliyor öte yandan sosyal medya üzerinden geçen haberlere bakarak ilerliyoruduk. Millet iradesine sahip çıkmak için sokaklara, caddelere ve alanlara dökülmüştü. Yüzümüzde bir tebessüm belirmişti.

Ardından gelen haberler tatlı tebessümü alıp hüzne gark eyledi.

İlk haber Erol ve oğlu Abdullah Tayyip Olçok’tan gelmişti, ardından Mustafa Cambaz’dan. Ve daha niceleri...

Acı haberler, yaşanılanları an içinde bir film şeridine dönüştürür. O zaman hayatın bir yaz mevsiminden öte an içinde an kadar kısa olduğunu idrak edersiniz. Yaz mevsiminde an içinde anı beklemektir hayat şimdi. Kardeşim Erol ve Mustafa gibi daha niceleri aramızda yoklar artık.

Son 30 yıl içinde hep aynı mekanları paylaştık Erol ile. Şüphesiz en yoğun mesaimiz aynı çatı altında ideallerimizi buluşturduğumuz siyasal hareketimizdi. Tratışırdık daha iyi ve güzel için. Yüzüne baktıkça umutlarım tazelenirdi. Yaslanılacak bir çınar gibi dururdu.

Mustafa ile ortak ilgi alanlarımız vardı. Ülkemizdeki tarihi camilerin en büyük görsel arşıvı onda bulunuyordu. İlk tanıştırıldığımızda onu akrabalarımdan birine benzetmiştim. Akrabadan öte arkadaş olduk. Akraba olmak zorunluluk ama arkadaş tercihdir. Selimiye’ye fotoğraf çekimine götürecekti ve oradan başlayacaktık.

Sevgili Erol ve Mustafa meziyetlerinizi anlatmama kelimelerim yeterli değil.

“Sen bizim Rabbimizsin” onayının olduğu bezm-i eleste tanımıştık birbirimiz. Yeryüzü serüvenimizde de yollarımız kesişmişti. Aynı kaderin yolcularıydık bir an önce veya sonra.

Bir yaz mevsimi yine; ve geleceğe dair bir umut bırakmak için kurşunlanarak toprakla sırlandı birçok dostumuz.

Onlar ölüler değildirler.

Var edenin muştuladığı yoldan yürüdüler.

Acıyla yeni bir ümit bahşedildi bizlere.